Ik betrad de zolderetage van de 1800 Roeden, de broedplaats waar mijn atelier zich bevindt. De plattegrond riep direct het beeld op van een reus die daar zou kunnen liggen en de ruimte, die tijdelijk leeg was, volledig in beslag zou nemen. De reus zou dan zo’n achttien meter lang zijn, dus schaal 10:1.
Teruglezend in de satire ‘Gulliver’s Travels’ van Jonathan Swift uit 1726, bedacht ik me dat ik de drenkeling Gulliver kon laten aanspoelen, en de ochtend erop verbaasd wakker kon laten worden op het eiland Lilliput. De bezoekers van de zolderruimte zouden als de bewoners van Lilliput zijn, die over hem heenliepen – verbaasd, nieuwsgierig, angstig?
(foto: Philippe McIntyre)
Beginnend bij de rechtervoet, schilderde ik Gulliver lichaamsdeel voor lichaamsdeel. Na vijf dagen was hij klaar. Tussendoor had ik tekensessies waarin danser-choreograaf Fernando Oliveira model lag. De talloze nuances van huid en haar, van het menselijk lichaam – van Fernando – riepen de vraag op hoe je die met evenzovele technieken schilderkunstig zou kunnen oproepen.
Modeltekeningen van Fernando:
Het resultaat, de installatie:
Zo werd het een tweeledig experiment. Enerzijds een onderzoek hoe je in het tekenen intimiteit kunt combineren met monumentaliteit. Waarbij delen opbouwen tot een geheel en 2d overgaat in 3d. Anderzijds hoe je de vrijheid van de abstractie (tekenen vanuit materiaal en bewegingstechniek) kunt samenbrengen met tekenen naar de werkelijkheid, dus geleid door het oog.
(foto boven: Philippe McIntyre; onder en beeldseries: MS)
